Ona nasıl aşık oldun?Bilmiyorum, konuşuyorduk...
1 Kasım Çarşamba
Bu 11 yıl önce ölen sevgili adamımın resmi. O zamanlar 24 yaşındaydım. Mecazi anlamda boş bir umut, gerçekleşmesi mümkün olmayan bir hayal.
İllüzyonların zihinsel olarak sağlıklı insanlarda meydana geldiğini vurguluyorum. Singapur'a gitmemin asıl nedeni bu; şimdiye kadar yaşanan her şeyi unutmak. Yeniden yaşamaya başlamak için. Başka bir yerde, başka bir ortamda. Neden orada? Cevabını ben de bilmiyorum.
"Artık çalışabilirsin. Bilgisayarınızda. Beni 'dinlediğiniz' için teşekkür ederim. Benden hoşlanır mısınız?" Bunu sana sorduğumda kısa, net ve kendinden emin bir şekilde "evet" yazdın. Ama bana hiçbir şey dilemedi. Ve umarım başarılı olurum.
Gerçekten senin bilgisayarın olmayı istediğimi biliyorsun. Gözlerinin sonsuza kadar üzerimde olmasını, ellerini sürekli üzerimde hissetmeni istedim. Senin bilgisayarın olmak istedim!
Ayrıca umarım o saçma mesajlaşmadaki sohbeti silmezsin. Sana yalvardım, kalmasına izin ver. Muhtemelen çok yakında geri döneceğim. Bana söz verdin. Ama yazmayı bıraktın. Döndükten birkaç gün sonra. Durmak! Ama sen bana söz verdin!
Tatlım, gerçekten kendime şunu söylemek istiyorum: Kapa çeneni! Ama ben yapamam. Benden intikam mı alıyorsun? Çünkü sana "yardım etmedim". Sana o parayı ben vermedim, o kartı ben almadım falan mı?
Ayrılmadan önce sana neden her şeyi anlattığımı düşündün mü? Ben de bu soruyu kendime sordum. Cevap şu; endişenizi hissetmek istedim çünkü buna ihtiyacım vardı. "Neden gidiyorsun canım kal", "Orada tek başına ne yapacaksın aşkım", "Sana zor olacak, yapma kendine, endişelenirim" diye duymak istedim senden. senin hakkında".
Bana öyle bir şey yazmadı, hiçbir şey. Aramıza binlerce kilometre koyarak seni unutup her şeye yeniden başlayacağımı düşündüm.
Olmadı.
Няма коментари:
Публикуване на коментар